Այսօր մի հուզիչ և ուրախալի բան իմացա. Արցախի այս դժնդակ լուրերն առնելով՝ տարիներով մոսկվայաբնակ, գորիսեցի երիտասարդ ամուսիններն իրենց երեխաների հետ շտապել են հայրենի քաղաք՝ ծնողների մոտ գտնվելու:
Ու որոշել՝ այլևս չեն գնա Մոսկվա, այսուհետ ու միշտ կմնան իրենց թոշակառու ծնողների կողքին, չեն լքի նրանց:
Չչարանաք ու չնեղսրտեք ձեր բնակավայրերում այս օրերին հաստատված արցախահայության հնարավոր վերաբերմունքից։ Տունն ու տեղներդ տաք նստած, ամուսին ու երեխա պինդ գրկած՝ չշտապեք պիտակավորել ու բամբասել այդ մարդկանց։
Հերթական անգամ բացատրեմ, թե ինչ է կատարվում:
Թուրքիայի արտգործնախարար Ֆիդանն Արևմուտքին ասել է, որ Հայաստանին ուղղված իրենց ուղղորդումներում ավելի տեղին խորհուրդներ տան...
Դժվար է լուծում առաջարկել, երկու դեպքում էլ վտանգն առկա է: Ռուսը, կարծում եմ, հենց այնպես չի լքի տարածաշրջանը, քաոս ու արյունահեղություն կստեղծի, իր հետ էն աշխարհ կտանի նաև մեզ. Արցախը վկա:
Ադրբեջանցիք հպարտությամբ ցուցադրում են հանձնված զենքն ու զինամթերքը: Զինաթափումը չի կարող չանհանսգատցնել մարդկանց, քանզի անզեն մնալը զինված թշնամու դեմ մահացու վտանգ է:
Արցախը տեսել ու վերապրել է արաբների ներխուժումը:
Արցախը տեսել ու վերապրել է մոնղոլ թաթարների ներխուժումն ու ավերածությունները:
Արցախը տեսել ու վերապրել է խորեզմցիների սարսափելի ասպատակությունները:
Սիրիայում և Լիբանանում մի քանի շաբաթ տևող իմ դաշտային աշխատանքի ընթացքում էլ ավելի է ամրապնդվել հետևյալ համոզմունքս.
Թուրքիայի համար Հարավային Կովկասն ու Սև ծովի շրջանն այս պահին դարձել են արտաքին քաղաքական թիվ մեկ առաջնահերթությունը՝ առաջ անցնելով սիրիա-իրաքյան ուղղությունից...